O darze kapłaństwa, odpowiedzi na powołanie oraz o odpowiedzialności za „tak” powiedziane Bogu rozważano 27 października br. w płaszowskim Domus Mater w Krakowie podczas sympozjum naukowego organizowanego przez Wyższe Seminarium Misyjne Księży Sercanów w Stadnikach. W sympozjum wzięło udział blisko 70 osób, m.in. wykładowcy i klerycy diecezjalni i zakonni (z Krakowa, Stadnik, Poznania i Ołtarzewa) oraz uczestniczący w dorocznej formacji kapłańskiej młodzi sercańscy współbracia, a także przyjaciele sercańskich wspólnot.

O Chrystusie jako pierwszym powołanym i powołującym mówił ks. dr Andrzej Demitrów (UO, Opole). Prelegent - na podstawie dokonanej przez ks. prof. Waldemara Chrostowskiego egzegezy czterech pieśni o Słudze Pańskim - wyjaśnił, że powołanie Chrystusa odznacza się zarówno szczególnym umiłowaniem i wybraniem przez Ojca, jak i stale otwartym uchem i wnętrzem Syna, który w sposób absolutnie wierny przyjmuje i realizuje powołanie. Ks. Andrzej zauważył również, że Jezus, który sam powoływał do faktycznego pójścia za sobą, czynił to skutecznie, gdyż obdarzał ludzi prawdziwie miłującym spojrzeniem. Nie brakowało jednak przypadków, w których najpiękniejszy z powołujących spotkał się z odmową lub zastrzeżeniami przedłożonymi nad zaproszenie do pójścia za Nim.

Następnie ks. dr Marek Dziewiecki (Radom) próbował odpowiedzieć na pytanie: „Kultura powołaniowa: jaki styl życia budzi we współczesnym człowieku świadomość jego powołania?”. Zauważył, że kulturę tę należy odnieść do trzech obszarów ludzkiego życia, których kolejność nie jest przypadkowa. Najpierw chodzi przyjęcie swojego człowieczeństwa i związanego z nim pragnienia bycia kochanym i obdarzania innych miłością. Drugim obszarem jest powołanie do świętości na wzór Jezusa Chrystusa, aby zobaczyć najpiękniejszą wersję samego siebie, a trzecim – bardziej szczegółowym – staje się powołanie do miłości.

Z kolei ks. dr Radosław Rybarski (KUL, Lublin) podjął się przedstawienia zagadnienia integralnego dojrzewania do kapłaństwa przy jednoczesnej obecności wyzwań związanych z formacją kleryków i kapłanów. Szczególną uwagę zwrócił na zranioną ludzką naturę, która może stać się darem miłości tylko wtedy, gdy powołany jest świadomy tego, kim jest. Bez głębokiego zrozumienia siebie i swojej historii życia trudno o zintegrowane serce.

Po przerwie kawowej o. dr Piotr Andrukiewicz CSsR (Bardo) wygłosił konferencję „Nowi kapłani dla nowej epoki: wizja kapłana według papieża Franciszka”, w której zwrócił uwagę, że pp Franciszek widzi obecne czasy nie tylko jako epokę zmian, lecz zmianę epoki. W tym też kluczu pojawiają się jego nawoływania o Kościół prawdziwie synodalny, komunijny oraz widziany jako szpital polowy. Do tego bez wątpienia – zdaniem Franciszka – niezbędne jest odwrócenie dotychczasowej, piramidalnej struktury Kościoła.

Ostatnim prelegentem była jedyna mgr Joanna Dyduch z Jezuickiego Ośrodka Pomocy Psychologicznej i Duchowej „Źródło” w Gliwicach, która - w kontekście omówienia przyczyn i problemów kapłańskich kryzysów oraz przedstawienia dróg wyjścia, by móc uniknąć odejść i rezygnacji z drogi podjętego powołania - zwróciła uwagę na potrzebę dobrej formacji ludzkiej kandydatów do kapłaństwa, gdyż nierozwiązane na tym etapie problemy ciągną się za księdzem wiele lat. Zaś w samym kapłaństwie zwróciła uwagę na konieczność bliskich więzi z przyjaciółmi lub innymi księżmi, które mogą stanowić pewnego rodzaju grupki wsparcia. Jeśli chodzi o psychoterapię, jak zaznaczyła mówczyni w myśl nauczania ks. Grzywocza, czasami jest ona niezbędna, ale należy ją rozumieć zarówno jako drogę prowadzącą do uleczenia, ale także jako element własnego rozwoju, gdyż Bóg jest miłośnikiem przemian dokonujących się w procesie.

Materiały z sympozjum są dostępne na stronie internetowej Radia Profeto w zakładce „archiwum” i ukażą się na łamach periodyku „Sympozjum” – wydawanego przez Seminarium Księży Sercanów w Stadnikach.

 

DM/AP